2007-2008 - Foto
relacja z przebudowy ulic na Zaciszu >>
ZOBACZ
HISTORIA OSIEDLA
>>>> Patroni naszych
ulic
Historia zaludnienia tej
części miasta Wrocławia, sięga czasów średniowiecza.
Osiedle stanowi integralną część WIELKIEJ WYSPY i jest częścią
dzielnicy Śródmieście.
Szczytniki,
(=Scheitniger)
osiedle w dzielnicy Śródmieście
graniczy od północy z Zaciszem i Zalesiem od południa z Dąbiem, od
wschodu z Sępolnem, a od zachodu z Ołbinem. Dokument z 1204 r.
stwierdza, że ks. Henryk Brodaty nadaje klasztorowi Św. Wincentego w
Ołbinie źreb (tj. Ziemię należącą do jednego gospodarstwa) w
Szczytnikach koło Strzmielna - osady, która przestała istnieć już
w średniowieczu - "Stitnic circa Ztremlino", co oznacza
"Szczytniki koło Strzemlina". W tamtych czasach mieszkańcy
Szczytnik trudnili się wyrobem szczytów, czyli tarcz dla drużyny
książęcej i stąd nazwa wsi. Zajmowano się tu także uprawą
warzyw i rybołóstwem. Osada była położona na lewym brzegu Starej
Odry, wzdłuż północnego odcinka dziś ul. Parkowej. Na prawym
brzegu znalazła się w XVI wieku gdy po przeprowadzeniu robót
regulacyjnych rzeka zmieniła swe koryto. W 1318 roku Szczytniki
przeszły z rąk prywatnych w posiadanie miasta Wrocławia, stanowiąc
najstarszą posiadłość miasta nie graniczącą bezposredni z murami
obronnymi. W innych dokumentach pojawiają się nazwy Scithniki,
Schytnnic, Schzithnik, Szczytnik. Niemiecka forma Scheitning pojawiła
się w 1528 roku. Zajmowały wówczas rozległy obszar, z którego z
czasem wyodrębniły się wsie Dąbie (XVI wiek), Nowe Szczytniki w
rejonie dzisiejszego wybrzeża S. Wyspiańskiego (1660 r.) i Rakowiec
(1677 r.). Ludność Nowych Szczytnik zajmowała się rolnictwem, rybołóstwem,
flisactwem i przewozem pasażerów na lewą stronę Odry - do Rakowca.
W drugiej połowie XVIII wieku Szczytniki przekształciły się w
osiedle rezydencjonalne, zasobni mieszczanie budowali tu piękne
wille. W latach 1780-1784 książę Hohenlohe założył tzw.
"książęcy ogród", nawiązujący stylem do parku
angielskiego Ogród
Książęcy - późniejszy park Szczytnicki.. Teren ten 1808 roku
został włączony do Wrocławia. Również w Starych Szczytnikach (to
określenie weszło w życie z chwilą powstania Nowych Szczytnik)
zaczęły przybywać pod koniec XVIII wieku otoczone ogrodami wille,
które wznosili sobie zamożni mieszczanie. Okolice te licznie
odwiedzali też wycieczkowicze z Wrocławia. Ludność polska
utrzymywała się w starych Szczytnikach do schyłku XVIII wieku.
Do Wrocławia włączono Stare Szczytniki w 1868 roku. W 1795 roku we
wsi mieszkało 222 mieszkańców. Na miejscu była cegielnia i
karczma. Nazwę osiedla w języku polskim wymyslił w 1946 r. prof.
Witold Taszycki
Zacisze,
(=Wilhelmsruh,
Lisongrube, Lisonruh)
osiedle w dzielnicy Śródmieście.
Pod koniec XVIII wieku na obecnym Zaciszu, pułkownik von Münchow założył
folwark, nazwany na cześć króla Prus Fryderyka Wilhelma II - Wilhelmsruh
(spokój Wilhelma). Około połowy XIX wieku powstała tu niewielka
osada podmiejska, zamieszkiwana przez około 50 osób. Sam folwark, który
jeszcze w 1810 roku należał do klasztoru św. Wincentego przeszedł
w 1845 na własność jednego z zamożnych wrocławskich aptekarzy,
zwanego Oleariusem. Po włączeniu osiedla do Wrocławia w 1928
roku zaczęły tu powstawać wille. W latach 30 XX wieku zostało
rozbudowane. Sporo domów jedno- i dwurodzinnych pochodzi też z
ostatniego czterdziestolecia. Nazwę osiedla w języku polskim
"Zacisze" wymyślił w 1946 r. prof.
Witold Taszycki
Osiedle ograniczone jest od zachodu
tak zwaną Starą Odrą (Alte Oder), od wschodu Czarą Wodą (Schwarzwasser),
a od strony północnej, płynącymi równolegle do siebie kanałami :
Powodziowym i Żeglugowym. Zostały one zbudowane w latach 1913- 1917
na Odrze, według planów wrocławskiego radcy budowlanego Christiana
Nakonza w ramach projektu modernizacji Wrocławskiego Węzła Wodnego
oraz tworzenia skutecznej ochrony przeciwpowodziowej dla Wrocławia.
Część osiedla z lotu ptaka
stanowi wzór liścia, symbolu zieleni miasta. Gdzie od łodygi - ul.
Mianowskiego odchodzą na dwie strony ulice nawiązujące do żył liścia.
w 2002 roku w czerwcu
otworzono na ruchliwym skrzyżowaniu ul. Kochanowskiego, na trasie do Warszawy światła.
W uroczystości brał udział prezydent miasta Wrocławia Stanisław
Huskowski, radni miejscy, ksiądz proboszcz parafii Mirosław
Drzewiecki, oraz mieszkańcy dzielnicy. Remont i budowa świateł po
trzech latach oprotestowywania projektu ukończona została za sumę
900.000 zł
Zalesie,
(=Leerbeutel)
osiedle w dzielnicy Śródmieście,
zajmuje obszar zaludniony już w młodszej epoce kamiennej. Z zapisu
pochodzącego z 1254 roku wiadomo, iż na ciągu obecnych ulic F.
Chopina i S. Moniuszki istniała osada Przeciwonowo, którą z
czasem Niemcy zaczęli nazywać Leerbeutel (pusty worek). nazwa ta wzięła
się od kąpieliska "Morskie Oko", które nazywano
Leerbeutel See. Nazwa obowiązująca obecnie datuje się od okresu
powojennego. W 1316 roku. Osada była własnością prywatną, a następnie
klasztoru NMP (Najświętszej Marii Panny) na Piasku, do którego należała
do 1810 roku. Dokumenty kościelne z lat 1579-1666 potwierdzają, iż
w tym okresie zamieszkiwała ją jeszcze rodzima ludność polska. W
1795 roku we wsi był folwark, a liczba mieszkańców wynosiła
zaledwie 27; w 1845 roku było ich już 42, ponadto nadal istniał
folwark i dwór oraz cegielnia. Do Wrocławia włączono Zalesie w
1904 roku. Osiedle zaś willowe powstało w okresie międzywojennym.
Obecnie jest to jedno z najbardziej zielonych osiedli Wrocławia. Nazwę
osiedla w języku polskim wymyślił w 1946 r. prof.
Witold Taszycki
Po dwuletnich staraniach, na
czteropasmowej drodze szybkiego ruchu, która jest tranzytem na
Warszawę, (ul. Kochanowskiego), wybudowano od lutego do czerwca 2002
r. światła sterujące ruchem, na skrzyżowaniu ul. Kochanowskiego i
ul. Śniadeckich. Uroczyste otwarcie skrzyżowania nastąpiło
21.czerwca 2002 roku. z udziałem mieszkańców dzielnicy, prezydenta
miasta - Hrustowskiego, radnych osiedla i księdza proboszcza
dzielnicowej parafii Matki Bożej Częstochowskiej Mirosława
Drzewieckiego.
